Autosan H9

Wpis dodał: d3mol3k

Autosan H9

Autosan H9 – seria autobusów lokalnych i międzymiastowych klasy midi produkowanych w latach 1973-2002 w Sanockiej Fabryce Autobusów (SFA), a następnie w zakładach Autosan S.A. w Sanoku. Nieliczne egzemplarze produkowano jeszcze do 2006 roku. Autobus zdobył dużą popularność na rodzimym rynku, szczególnie wśród przedsiębiorstw PKS oraz w mniejszym stopniu szkół nauki jazdy oraz przewoźników prywatnych. Wpłynęła na to prosta i trwała konstrukcja odporna na złą jakość polskich dróg, łatwość napraw i serwisu oraz niska cena.

Takiego spotkałem dzisiaj podczas wizyty w Moryniu. Stał na parkingu niedaleko rynku głównego. Poniższe informacje zostały skopiowane :( ze stron wikipedii:

W roku 1976 powstał projekt o nazwie Autosan H9/I. Zbudowane wówczas pojazdy charakteryzowały się wydłużonym z 4000 do 4700 mm rozstawem osi oraz zmodernizowanym nadwoziem, którego długość została zwiększona do 10 000 mm. Wprowadzono także szereg udoskonaleń w konstrukcji. Wykonano wówczas pięć prototypów w następujących odmianach:
Autosan H9-19 – silnik S359, przełożenie tylnego mostu 6,33
Autosan H9-20 – silnik 6CT107/A3, przełożenie tylnego mostu 5,43
Autosan H9-23 – silnik 6C107, przełożenie tylnego mostu 6,33

Produkcję seryjną zmodernizowanych autobusów międzymiastowych i turystycznych serii H9 rozpoczęto 6 marca 1980 roku. W stosunku do starszych odmian modele H9-20 (wersja turystyczna) oraz H9-21 (odmiana międzymiastowa) charakteryzowały się wydłużonym o 690 mm (10 000 mm) oraz podwyższonym o 160 mm (3150 mm) nadwoziem. Dodatkowe zmiany nadwozia dotyczyły likwidacji okien bocznych w tylnych słupkach oraz pasie nadokiennym. Modele te dostosowane zostały do przewozu 41 pasażerów na miejscach siedzących w przypadku wersji H9-20 lub 51 pasażerów z czego 39 na fotelach w Autosanie H9-21. Ściany boczne oraz sufit wnętrza autobusu wykończone zostały płytami laminatowymi. Ściana przednia pokryta została wykładziną skóropodobną, natomiast do wykończenia podłogi z blachy stalowej zastosowano wykładzinę typu tarafleks. Przestrzeń pasażerska ogrzewana była przez agregat wodny oraz elektryczne nagrzewnice. Wentylację zapewniały otwory wentylacyjne w ścianie czołowej pojazdu, klapy dachowe oraz otwierane górne części okien bocznych. Do napędu zastosowano zmodernizowany, turbodoładowany silnik Andoria 6CT107/A3 (później 6CT107/A6/7) o pojemności skokowej 6540 cm³ i mocy maksymalnej 110 kW (150 KM), który od 1981 roku stanowiła również źródło napędu autobusu H9-35. Silnik ten zblokowany był z 5-biegową, manualną skrzynią biegów S5-45. Dzięki modyfikacji układu wydechowego udało się ograniczyć hałas wewnątrz autobusu. Oprócz tego zmodernizowano wiele innych elementów autobusu. Zastosowano sterowane hydraulicznie sprzęgło, obrotomierz, zawiasy wewnętrzne klap bagażników podpodłogowych i komory silnika, nową spawaną podłogę oraz zmieniono konstrukcję niektórych elementów dachu.

Mimo starzejącej się konstrukcji, autobus produkowano równolegle z modelem H10. Wpłynął na to fakt, że zakład miał problemy ze zwiększeniem poziomu produkcji H10, a popyt na autobusy klasy średniej był bardzo duży.

W 1992 roku skierowano do produkcji odmiany H9-20.41 oraz H9-21.41, w których zrezygnowano ze stosowania mostu napędowego oraz przedniej osi marki Star na rzecz produktów FON Radomsko. W 1995 roku przeprowadzono modernizację ściany czołowej, w wyniku której zrezygnowano z umieszczania loga producenta wykonanego z plastiku, na rzecz naklejki. Dodatkowo powiększono otwierane części okien bocznych.

Z powyższego zaczerpniętego z wikipedii materiału dotyczącego Autosanów wynika iz ten uchwycony przez mnie to Autosan H9-20... wyprodukowany po 1995 roku. Zapewne pojeździ jeszcze długo. Bo ponoc sa to naprawdę wytrzymałe autobusy.